Ahde Vefa
Latince Pacta Sunt Servanda olarak ifade edilen Ahde Vefa prensibi uluslararası hukukta yer alan en önemli genel ilkelerden biri kabul edilir. Devletlerin imzalamış oldukları anlaşmaların hükümlerini kendi iradeleriyle kabul etmeleri prensibine dayanan sözleşmeye bağlılık ilkesi; anlaşma hükümlerini iyi niyet çerçevesinde yerine getirmek zorunda olmaları olarak tarif edilir.
1969 tarihli Viyana Antlaşmalar Hukuku Sözleşmesi, bu ilkenin evrensel bir ilke olduğunu Başlangıç bölümünde tespit ettikten sonra, Ahde Vefa (Pacta Sunt Servanda) başlığını taşıyan 26. maddesiyle bu ilkeyi açıklamaktadır. Buna göre; “ Yürürlükteki her antlaşma ona taraf olanları bağlar ve tarafların onu iyi niyetle icra etmesi gerekir.”
Bu ilkeye göre sözleşmenin tarafları, sözleşmenin hükümlerine aynen uymak ve hükümleri uygulamakla yükümlüdürler. Kural olarak sözleşme yapıldıktan sonra ortaya çıkacak durumları tarafların önceden tahmin etmeleri gerektiği kabul edilir. Ahde vefa ilkesi temel bir genel hukuk ilkesi olmakla birlikte aynı zamanda bir ahlak kuralıdır. Bir sözleşmenin hukuksal etki doğurması için tarafların bu sözleşme hükümlerine saygı göstermeleri gerekir. Devletler genel hukukunda “bağlayıcılık” sorununun çözülmesine büyük katkısı olan Pacta Sunt Servanda ilkesi genel hukuk kuralı olarak birçok devlet tarafından yasalaştırılmıştır ve akitte yapılacak değişikler veya akdin sona ermesi tarafların rızasına bağlanmıştır. [1]
Hazırlayan: Erva Nur KÖK
- ↑ Çalışkan, Yusuf (2004). “ Milletlerarası Tahkimde Ahde Vefa ve Akdin Değişen Şartlara Uyarlanması Prensiplerinin Uygulanması”, Milletlerarası Hukuk ve Milletlerarası Özel Hukuk Bülteni, 24, s.369-370