Sosyal Demokrat Devletler

Sosyal demokrat devlet, Büyük Buhran ve İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra doğdu ve 1970'lere kadar, kapitalist ekonomiler büyüdü, aynı zamanda sosyal haklar tanındı ve refah devleti uygulandı. Devletin varlığı sosyal refah boyutunu önceden varsaymasa da, devletin sosyal demokratik biçimde kamusal mal ve hizmetlerin sağlanması ve sosyal refahın inşası, devlet faaliyetinin gerekli olan seçimleridir. Bu nedenle, sosyal demokratik refah devleti İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra kuruldu ve 1980'lere kadar saf haliyle üç temel işlevi yerine getirdi: servetin vergilendirme yoluyla yeniden dağıtılması, bireyin sosyal güvenlik yoluyla risklere karşı güvenliği ve tüm insanlara mal ve hizmetlerin aktarılması ve sağlanması. Sosyal demokratik ideoloji, savunmasız vatandaşa sosyal koruma ve hizmet hakkı verir ve aynı zamanda kapitalist sistemin varlığını kabul eder. Tamamen pratik bir bakış açısıyla sosyal demokrasi, güvenlik sağlanması, kaynakların kullanılması ve yeniden dağıtılması ve kamu mal ve hizmetlerinin sağlanması (refah) gibi devletin işlevsel yönlerine dayanan bir tür ampirik devleti ifade eder. Gelişmiş refah devletleri tipik olarak, gelişmiş piyasa odaklı demokrasilerdeki siyasi, sosyal ve ekonomik değişimin özelliklerini vurgular. Her şartta ekonomik faaliyet, emek statüsünün yasal koruması, feodal çalışma örgütlenme biçimlerinin çözülmesi, işyerinde katılımcı süreçlerin başlatılması ve refah devletinin getirilmesi yoluyla siyasal denetim altında sosyal demokrasi tarafından tabi tutulur. Refah önlemlerinin entegrasyonu yoluyla, kapitalist sistem, öncelikle bireysel varoluşsal riskleri en aza indiren ve telafi eden, ikinci olarak işçilerin içsel çıkarlarını koruyan ve üçüncüsü, devleti işçileri destekleyen arabulucu bir kurum olarak gören örgütsel bir biçim olarak ortaya çıkar. Uluslararası firmaların ve finans kurumlarının varlıkları ulusal sınırların ötesine geçirme kabiliyeti, refah harcamalarını azaltmak ve sosyal politikayı pazara daha uyumlu (yani, iş ve verimlilik odaklı) yapmak için büyük refah devletlerindeki hükümetler üzerinde önemli doğrudan baskılar yaratır.

Sosyal demokrasi, başlangıçta toplumun kapitalizmden sosyalizme barışçıl bir evrimsel geçişini yerleşik politik süreçler kullanarak savunan politik ideoloji. Sosyal demokrasi, artan bir biçimde devrimci sosyalizmin aksine demokratik sosyalizme işaret etmek için kullanılıyordu. 1970'lerden ve 1980'lerden sonra sosyal demokrasi, neoliberalizmin gelişmesine karşı sosyal demokrasinin seçim ve siyasi uygunluğunu korumaya çalıştı ve ekonomik ve sosyal koşulları değiştirdi. Böylece, 20. yüzyılın son on yılları, reformist sosyalist partilerin dünya çapında ideolojik zaferler kazandığı bir döneme tanık oldu. 20. yüzyılın ikinci yarısında, üretim araçlarının ve kapsamlı sosyal refah programlarının devlet mülkiyetinden ziyade genellikle devlet düzenlemesini benimseyen doktrinin daha ılımlı bir versiyonu ortaya çıktı. II. Dünya Savaşı'ndan sonra, sosyal demokrat partiler Batı Avrupa'nın çeşitli ülkelerinde- örneğin Batı Almanya, İsveç ve Büyük Britanya- iktidara geldiler ve modern Avrupa sosyal refah programlarının temellerini attılar. Sosyal demokrasi, ekonomik büyümeyi ve adil geliri daha da ilerletmek için yeterli olarak iş ve sanayinin devlet düzenlemesi hedefini giderek daha fazla benimsedi. İskandinav refah devletleri, genel olarak, kapsamlı ve evrensel kapsama ve nispeten eşitlikçi fayda yapılarına sahip, kamu tarafından finanse edilen ve yönetilen programlarla karakterize edilir. Geleneksel olarak, hem işe yönelik vurgular hem de tam istihdamı vurgulayan ekonomi politikaları açısından, yeniden dağıtıcı genel vergiler ve güçlü iş yönelimleri ile desteklenmişlerdir. En yaygın örnekler Norveç, İsveç, Danimarka, İzlanda ve Finlandiya'dır. Güçlü bir piyasa ekonomisini büyük bir refah devleti ve güçlü sendikalaşma ile birleştirerek çok fazla hükümet müdahalesi olmadan işçi haklarına izin verirler. İskandinav Modeli, hükümetin nerede ve nerede müdahale etmemesi gerektiğini bilmekte en iyisidir ve bu nedenle en iyi örnektir.

Sosyal politika, sosyal demokrasinin egemen olduğu kapitalizm koşulları altında sosyal fikrin kurumsal ifadesidir. Sosyal politika, işçilerin korunmasına yönelik bir dizi kural ve düzenlemedir ve bu anlamda, sermayenin iş üzerindeki gücünü bir ölçüde azaltır. Öte yandan, sosyal politika, sistemin düzgün işleyişi için kapitalist sisteme katılımı gerekli olan sosyal hareketin fikirlerini emdiği sürece, kapitalizmi devrim ve istikrarsızlık tehlikesinden korur. Sosyal demokrasi, kamu refahı ve sosyal politika yönünü, tarihsel koşullara niceliksel ve niteliksel olarak uyarlanmış esnek bir devlet unsuru olarak uygulamıştır. Bu nedenle, devletin sosyal demokrat versiyonu sosyal normalleşmeyi sosyal politika ve kamusal mal ve hizmetlerin sağlanması yoluyla sadece sosyal refahın bir unsuru olarak değil, aynı zamanda bir istikrar unsuru olarak kullanır.