Kalkınmacı Devletler

Devletin gelişmekte olan dünyada ekonomik büyümeyi ve sosyal ilerlemeyi teşvik etmedeki rolü, son 50 yıldır uluslararası kalkınma uzmanları ve politika analistleri arasında bir tartışma konusu olmuştur. İkinci Dünya Savaşı'nın sona ermesinden sonra, Afrika ve Asya'da yeni bağımsız devletlerin ortaya çıkmasıyla, uluslararası toplum, yoğun ve kasıtlı çaba ve devlet müdahalesi yoluyla sanayileşme ve girişimciliği ortaya çıkarmayı amaçlayan devlet öncülüğünde bir kalkınma modelini benimsedi. Latin Amerika Ekonomik Komisyonu (ECLA) ve sırasıyla 1948 ve 1958'de BM yetkisi altında bölgesel organlar olarak kurulan Afrika Ekonomik Komisyonu (ECA), bu tür bir yaklaşımı benimseyen uluslararası kuruluşların önde gelen örnekleri haline geldi. Kalkınmacı devlet, gelişimsel durum veya zor durum, uluslararası politik ekonomi bilim adamları tarafından 20. yüzyılın sonlarında Doğu Asya'da devlet önderliğindeki makroekonomik planlama olgusuna atıfta bulunmak için kullanılan bir terimdir. Başlangıçta kalkınmacı devlet terimi, 1945 sonrası Japonya'yı ve hızlı modernizasyonunu ve büyümesini tanımlamak için kullanıldı. Kalkınma fikri, temelde İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra "az gelişmiş" olarak tanımlanan toplumların gelişmesi için bir reçete görevi görürken, sosyal değişimle ilgilenen farklı disiplinlerdeki teorik tartışmaların merkezinde yer alırken, bir uygulama alanı da bulmuştur. Kalkınmacı devlet, II. Dünya Savaşı sonrası dönemde Japonya ve Doğu Asya'da sanayileşmeyi teşvik etmede hükümetin oynadığı öncü rolle ilişkilidir. Gümrük tarifesi koruması, yardımlar ve ekonomik faaliyetin seçilmiş üretken sektörlerini geliştirmeyi amaçlayan diğer kontrol türlerini içeren bir dizi politika izlenmiştir. Kalkınmacı devlet yalnızca kolektif ekonomik ve insani kalkınmaya atıfta bulunmakla kalmaz, aynı zamanda devletin ulusal kaynakları kullanma ve teşvikleri ayırt edici bir politika oluşturma süreci aracılığıyla yönlendirmedeki temel rolünü tanımlar. Kalkınmacı devleti ciddi olarak kavramsallaştıran ilk kişi Chalmers Johnson'dı. Johnson, kalkınmacı devleti ekonomik kalkınmaya odaklanan ve bu amaca ulaşmak için gerekli politika önlemlerini alan bir devlet olarak tanımladı.

Japonya, Çin, Singapur, Hindistan, Tayland, Tayvan, Vietnam, Malezya, Güney Kore, Filipinler ve Endonezya'nın tümü kalkınma devletleri olarak kategorize edilmiştir. On dokuzuncu yüzyılın sonlarındaki ekonomik yükseliş döneminde ABD'nin ekonomisini ikiye katlaması yaklaşık 50 yıl sürdü ve Birleşik Krallık'ın da aynısını yapmasının yaklaşık 60 yıl sürdüğü tahmin ediliyor. Bugün birçok Doğu ve Güneydoğu Asya ülkesi, ekonomilerini her 10 yılda bir ikiye katlıyor. Kalkınma devleti ve ilgili politikaları sadece Japonya veya Doğu Asya'ya özgü değildir. Benzer bir model, daha kısıtlayıcı da olsa, II. Dünya Savaşı'nın sonundan 1960'ların başında ve bazı durumlarda 1970'lere kadar süren dönemde Latin Amerika'da da izlendi. Bu süre zarfında, devlet bir dizi alana müdahale etti ve gerçekten de Latin Amerika'nın sanayileşmesini teşvik etmek için ölçek, döviz kuru, para ve sektörel politikalardan yararlandı.

1990'lardan bu yana, "iyi yönetişim" terimi, hem akademik çevreler hem de politika çevreleri arasında artan popülariteye sahip olmuştur. Bununla birlikte, iyi yönetişim gündeminin merkezinde, hükümetlerin hangi kurallara göre seçildiği ve devlet iktidarının ve otoritesinin uygulandığı kurallar ve uygulamalarla ilgili bir endişe yatmaktadır. Kalkınmacı devlet ve iyi yönetişim kavramları bir dereceye kadar örtüşüyor, ancak aynı zamanda yardım politikasındaki öncelikler için etkileri olan önemli farklılıklar da içeriyor. Temelde, "kalkınma devleti" fikri devletin etkililiğini vurgularken, "iyi yönetişim" kavramı devleti kontrol etme ihtiyacını vurgular.

Kalkınmacı devletler, genellikle teknik eğitime ve nüfus içindeki matematik ve bilgisayar becerilerinin gelişimine güçlü bir vurgu yapar. Bu teknik odaklı eğitim stratejik olarak hükümet yapılarını, özellikle bürokrasiyi güçlendirmek için kullanılır. Bu stratejiden ortaya çıkan şey, siyasi ve bürokratik katmanların, hükümet yapısı içindeki tüm düzeylerde karar verme düğümlerinde sağlam bir bilimsel temelde liderlik inisiyatifleri almak için yeterli analitik araçlara sahip yüksek eğitimli bireylerden oluşmasıdır. Kalkınmacı devletlerin kaynakları verimli bir şekilde dağıtıp tahsis edebildikleri ve bu nedenle sanayileşmenin temeli olan eğitim gibi kritik alanlara en iyi şekilde yatırım yaptıkları gözlemlenmiştir.

Kalkınmacı devletlerin özellikleri;

* Siyasi iradeye ve gerekli işlevleri yerine getirmek için meşru yetkiye sahip bir hükümet,

* Uygulamayı sağlayan yetkin ve tarafsız bir bürokrasi. Bu, güçlü bir eğitim sistemi ve az yolsuzluğa sahip verimli kamu sektörü kuruluşları gerektirir,

* Bürokrasi ve hükümetin diğer paydaşlarla etkileşimde bulunduğu kurumsallaşmış bir süreç,

* Programın uygulanmasını sağlamak için yerleşik bir kalkınma çerçevesi ve kapsamlı bir yönetişim sistemi.