Avrupa Birliği Ortak Tarım Politikası
Avrupa Birliği Ortak Tarım Politikası (Common Agricultural Policy, CAP) Avrupa Birliği'nin tarıma sübvansiyon ve tarımın planlanması programıdır. Avrupa Birliği'nin tüm üye devletlerinde geçerli olan ortak bir politikadır. 1962'de uygulanmaya başlanan AB Ortak Tarım Politikası (OTP), tarım ve toplum ile Avrupa ve çiftçileri arasındaki bir ortaklıktır. Politikanın ana hedefleri, tüketicilerin her zaman uygun fiyatlı gıdaya erişimini sağlamak için tarımsal üretkenliği artırmak ve AB çiftçileri için makul bir geçim kaynağı sağlamaktır. Avrupa'da savaş yıllarında gıda güvenliğinde yaşanan sorunlar, farklı tarımsal yapı ve politikalar, ülkeleri tarım alanında ortak hareket etmeye zorladı. 1950 yılından itibaren Avrupa Danışma Konseyi öncülüğünde tarımda ortak bir pazar oluşturulması için çalışmalar başlatıldı. 1952-1954 yılları arasında yapılan bir dizi toplantıda çeşitli ülkelerin bu konuda hazırladıkları öneriler tartışılmış, ancak kurulacak ortak pazarın statüsü, hangi kuruma bağlı olacağı veya bağımsız olup olmayacağı konusunda bir mutabakata varılamamıştır. [1] 1957 Roma Antlaşması'nda ortak bir politika belirlenmesine karar verildi ve altı üye ülkenin tarım bakanlarının katıldığı Stresa Konferansı ile Temmuz 1958'de ortak bir tarım politikasının temelleri atıldı. [2] 1962’de ise Ortak Tarım Politikası, bütün üye ülkelerin uyması gereken ortak bir politika olarak benimsenmiştir. Mart 1957'de imzalanan 1957 Roma Antlaşması, Avrupa Ekonomik Topluluğu'nu (AET) kurdu ve AB'nin temelini oluşturan antlaşmanın 33. maddesi ile Ortak Tarım Politikası oluşturulmuştur.
Ortak Tarım Politikası’nın amaçları Roma Anlaşmasında şu şekilde belirtilmiştir: [3]
* Tarımda teknik ilerlemeyi iyileştirerek, rasyonel olarak tarımsal üretimi artırarak ve başta işgücü olmak üzere üretim faktörlerini en iyi şekilde kullanarak tarımda verimliliği artırmak
* Böylelikle özellikle tarımla uğraşanların kişisel gelirini artırarak, çiftçilerin iyi bir yaşam standardına sahip olmasını sağlamak
* Piyasalara istikrar kazandırmak
* Bu ürünlerin arzını güvence altına almak
* Ürünlerin tüketiciye uygun fiyatlarla ulaşmasını sağlamaktır.
Madde 39.2, politika yapıcıların üç faktörü hesaba katması gerektiğini belirtmiştir: tarımsal toplulukların sosyal yapısı ve daha zengin ve daha fakir bölgeler arasındaki eşitsizlikler nedeniyle her bir tarımsal faaliyetin koşulları; tarıma uyum sağlamak için yeterli zaman tanımak için kademeli olarak hareket etme ihtiyacı ve tarımın daha geniş ekonomiye büyük ölçüde entegre olduğunu hatırlamak. Madde 40, piyasaların ve ortak fiyatların ortak düzenlenmesi ve bunun için ödenmesi gereken bir fon sağladı. 41. Madde, mesleki eğitim ve araştırmanın koordinasyonu, "tarımsal bilginin yayılması" ve belirli malların tüketiminin teşvik edilmesi gibi 39. Maddeyi uygulamak için ek tedbirlerin alınmasına izin verdi. 42. Madde ise, Topluluk Konseyi'nin rekabete ilişkin düzenlemelerin tarıma ne ölçüde uygulanacağına karar vermesine izin verdi.
2013'teki en son reformlarla, daha çevreci tarım uygulamalarına, araştırma ve bilginin yayılmasına, çiftçiler için daha adil bir destek sistemine ve gıda zincirinde çiftçiler için daha güçlü bir konuma odaklanıldı.
Reformlar
- ↑ Gülcan Eraktan ve Necat Ören, "AB Ortak Tarım Politikası, Reform Süreci ve Türkiye'ye Etkileri", (Ankara: Türkiye Ziraat Mühendisliği VI. Teknik Kongresi, 2005)
- ↑ Mustafa Acar ve Erdem Bulut, "AB Ortak Tarım Politikası Reformları Işığında Türkiye’de Tarımsal Destekleme Politikaları: Eleştirel Bir Yaklaşım", (Çankırı Karatekin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2010)
- ↑ Robert Ackrill, "The Common Agricultural Policy", (Sheffield: Sheffield Academic Press, 2000)