Lüksemburg Raporu/Davignon Raporu
Davignon Raporu olarak bilinen Lüksemburg Raporu Avrupa Birliği içerisinde özellikle ilk genişleme sürecinde görüşmeleri ve dayanışmayı artırmak üzere ortak karar alma mekanizmalarını güçlendirerek bütünleşme sürecini sağlam bir zeminde ilerletmeyi hedefleyen bir içeriğe sahiptir. Lüksemburg Raporu’un ikinci kısmında geçen “Siyasi bütünleşmeye yönelik süreçte başarılı olmak adına, hükümetler dış politika alanında iş birliği yapma kararı almalılardır.”[1] cümlesi ortak dış politika oluşturma girişim amacı taşımaktadır. 1969’da gerçekleşen Lahey Zirvesi’nde İngiltere, Danimarka, Norveç ve İrlanda’nın Avrupa Birliği’ne katılma müzakerelerinin başlamasına karar verilmiştir. Dolayısıyla ilk genişleme döneminde Avrupa’nın siyasi bütünleşmesi için gerekli adımların incelenmesi amacıyla Lüksemburg Raporu’un hazırlanma süreci altı kurucu üyenin bir araştırma komitesinin kurulması üzerine anlaşmaları ile başlamıştır.
Belçikalı büyükelçi olan ve daha sonraları rapora adını verecek olan Viscomte Etienne Davignon başkanlığında uzmanlardan oluşan bir grup ile 1974-1977 arasında Avrupa Birliği dış politikasında geçerli olması hedeflenen Lüksemburg Raporu yazılmıştır.[2] Viscomte Etienne Davignon daha sonra 1981-1985 arasında Avrupa Birliği Komisyonu’nda başkan yardımcısı olmuştur.[3] Yeni üyelerin kabul edilme sürecinde uyumu artırmayı amaçlayan Lüksemburg Raporu kendinden önceki başarısız girişimlerin reddedildiği konuları kapsamadan hazırlamıştır. Başarısız kabul edilen ortak bir ordu kurmayı öngören "Pleven Planı" ve siyasi topluluk kurma önerisinde bulunan 'Fouchet Planı’nın' ardından yapılan bir girişim olarak, Lüksemburg Raporu 27 Ekim 1970’de son hali ile sunulmuştur ve Avrupa’nın tüm uluslararası problemlerinde tek bir ses olarak konuşabilmesini ve politik iş birliğini amaçlayan rapor üye devletlerce onaylanmıştır.[4]
Lüksemburg Raporu'nun İçeriği
Rapor'un içeriği 4 kısımdan oluşmaktadır.[5]
- İlk kısımda raporun amacı ve hedefi, 1969’da hazırlanan Hague Bildirisi’ne dayanarak Avrupa Birliği’nin gelişme gösterdiğini ve ortak mirasına sahip çıkan birleşmiş bir Avrupa’nın nihai temel olduğu açıklanmaktadır,
- İkinci kısımda bilgi paylaşımı ile görüşmelerin düzenli tutulmasına ve gerekli alanlarda ortak faaliyet gösterilmesinin önemi belirtilmekte, Avrupa Parlamentosu’nda resmi olmayan dolayısıyla üye devletlere bağlayıcı olmadan görüşmeler yapılabilmesinin gerekliliği üzerine, politik bütünleşme için dış politika alanında atılacak adımlar ve AB’nin farklı departmanlarının işleyişlerini geliştirmeye yönelik önerilerde bulunmaktadır,
- Üçüncü kısımda raporda belirtilen amaçlara hitaben başka raporların çıkartılması, gelişme gösterilebilir yeni alanların keşfedilmesi ve amaçlara hitap edecek altı ayda bir düzenli görüşmeler yapılması gerekliliği belirtilmektedir,
- Dördüncü kısımda ise üyelerin karar alma süreçlerine katılım sağlamalarının siyasi birleşmeye katkı sağlayacağı, yeni üyelerin katılımıyla görüşmelerde esneme veya detaylandırma olabileceği belirtilmiş ve üye devletlerin bilgilendirilmesi üzerine görüşmeler ile ilgili detaylar verilmiştir.
Lüksemburg Raporu’nun kabul edilmesi ve raporun içeriğinde belirtildiği üzere daha fazla rapor hazırlanmasının gerekliliğini içeren maddesi, Kopenhag Raporu’nun hazırlanma sürecini başlatmıştır.
Lüksemburg Raporu ile birlikte siyasi bütünleşme sürecinde önemli gelişmeler olarak Kopenhag Raporu (1973) ve Tindemans Raporu’da (1975) yer almışlardır. Aynı zamanda Lüksemburg Raporu ile birlikte Avrupa Siyasi İşbirliği (ASİ) süreci başlatılmıştır ve söz konusu sürecin başlaması dış politika üzerine iş birliği için temel kabul edilmiştir.[6]
Hazırlayan: o-Staj European Studies Stajyeri Seray Yıldız
Kaynakça
- ↑ Haydar, Efe. (2008). “Avrupa Birliği’nin Ortak Dış ve Güvenlik Politikası.” Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 7(1): 66-78.
- ↑ “Report by the Foreign Ministers of the Member States on the problems of political unification.” CVCE Website. Erişim Tarihi: Ekim 13, 2021. https://www.cvce.eu/content/publication/1999/4/22/4176efc3-c734-41e5-bb90-d34c4d17bbb5/publishable_en.pdf.
- ↑ “Etienne Davignon.” The EUYO. Erişim Tarihi: Ekim 13, 2021. https://www.euyo.eu/memberProfile?id=2987.
- ↑ “The history of the European Union – 1970.” European Union. Erişim Tarihi: Ekim 13, 2021. https://europa.eu/european-union/about-eu/history/1970-1979/1970_en.
- ↑ “Report by the Foreign Ministers of the Member States on the problems of political unification.” CVCE Website. Erişim Tarihi: Ekim 13, 2021. https://www.cvce.eu/content/publication/1999/4/22/4176efc3-c734-41e5-bb90-d34c4d17bbb5/publishable_en.pdf.
- ↑ Haydar, Efe. (2008). “Avrupa Birliği’nin Ortak Dış ve Güvenlik Politikası.” Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 7(1): 66-78.