Kopenhag Kriterleri
22 Haziran 1993 tarihinde yapılan Kopenhag Zirvesi'nde, Avrupa Konseyi, Avrupa Birliği'nin genişlemesinin Merkezi Doğu Avrupa Ülkelerini kapsayacağını kabul etmiş ve aynı zamanda adaylık için başvuruda bulunan ülkelerin tam üyeliğe kabul edilmeden önce karşılaması gereken kriterleri de belirtmiştir.[1] Bu kriterler siyasi, ekonomik ve topluluk mevzuatının benimsenmesi olarak üç ana başlığa ayrılmıştır. Siyasi kriterlerde, demokrasi, hukukun üstünlüğü, insan hakları ve azınlıklara saygı gösterilmesini ve korunmasını garanti eden kurumların varlığı ön plandadır. AB’ye üye olmak isteyen ülkeler, istikrarlı ve kurumsallaşmış bir demokrasinin sahip olması, hukuk devleti ve hukukun üstünlüğü, insan haklarına saygı kavramlarının içselleştirilmesi, azınlıkların korunması gibi dört ana kriterle değerlendirmeye alınacaktır. Avrupa Konseyi İnsan Hakları Sözleşmesinin tüm maddeleri ile çekincesiz kabul edilmiş olması, Avrupa Konseyi Çocuk Hakları Sözleşmesinin kabul edilmiş olması gibi özellikler dikkate alınmaktadır. Ekonomik kriterlerde ise işleyen bir pazar ekonomisinin varlığının yanında birlik içindeki piyasa güçleri ve rekabet baskısına karşı koyma kapasitesine sahip olunması önem arzetmektedir. Kopenhag Zirve sonuçlarına göre, ekonomi alanında işlevsel bir piyasa ekonomisinin varlığı kadar, AB içindeki piyasa güçleri ve rekabet baskısı ile baş edebilme kapasitesi de aranmaktadır.[2] Topluluk mevzuatının benimsenmesi konusunda siyasi, ekonomik ve parasal birliğin amaçlarına uyma dahil olmak üzere üyelik yükümlülüklerini üstlenme kabiliyetine sahip olunması önemlidir. AB’nin siyasi birlik ile ekonomik ve parasal birlik hedeflerini kabul etmek ve AB’nin aldığı karalara ve uyguladığı yasalara uyum sağlamak gerekmektedir. “Kurumsallaşmış demokrasi, hukukun üstünlüğü, insan hak ve özgürlükleri ile azınlıkların korunması” nitelikleri Kopenhag kriterlerinin ana hatlarını meydana getirmektedir.